ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΟ

Γαστρεντερολογικό Ιατρείο

Στο Γαστρεντερολογικό Ιατρείο του HealthSpot γίνεται η μελέτη και η θεραπεία των παθήσεων που αφορούν:

Παθήσεις ανωτέρου πεπτικού

• Γαστροοισοφαγική Παλινδρομική Νόσος
• Ηωσινοφιλική Οισοφαγίτιδα
• Διάγνωση Οισοφάγου Barrett
• Ελικοβακτηρίδιο του Πυλωρού
• Δυσανεξία στη Γλουτένη - Κοιλιοκάκη
• Έλκος Στομάχου & Έλκος Βολβού Δωδεκαδακτύλου

Παθήσεις κατωτέρου πεπτικού

• Αιμορροΐδες
• Ραγάδα
• Κονδυλώματα Πρωκτού
• Εκκολπωμάτωση Παχέος Εντέρου
• Ελκώδης Κολίτιδα & ν.Crohn
• Πολύποδες Παχέος Εντέρου

Παθήσεις χοληφόρων - παγκρέατος

• Χολολιθίαση-Χοληδοχολιθίαση
• Οξεία και χρόνια παγκρεατίτιδα

HPV λοίμωξη

Τι είναι η HPV λοίμωξη (κονδυλώματα);

Τα κονδυλώματα, η ενδοεπιθηλιακή δυσπλασία και ο καρκίνος αποτελούν τις κλινικές εκδηλώσεις της HPV λοίμωξης από την περιοχή του πρωκτού.

Υπολογίζεται ότι τα τελευταία 30 χρόνια έχει εξαπλασιαστεί η συχνότητα των νοσημάτων που προκαλούνται από τον ιό HPV.

Ποια είναι τα αίτια της HPV λοίμωξης (κονδυλωμάτων);

Η HPV λοίμωξη προκαλείται από τον Ιό των Ανθρωπίνων Θηλωμάτων (HPV, Human Papilloma Virus).

Ο HPV είναι μια ομάδα με περισσότερους από 100 τύπους ιών, προσβάλλουν μονάχα τον άνθρωπο και μεταδίδονται με τη στενή σωματική επαφή, ενώ περισσότεροι από 30 τύποι μπορεί να προσβάλλουν την γεννητική περιοχή. Ο ιός HPV εισέρχεται στο γενετικό υλικό των κυττάρων και αλλάζει τη δομή του.

Τι συμπτώματα έχει η HPV λοίμωξη (κονδυλώματα);

Συνήθως δεν υπάρχουν συμπτώματα. Μπορεί να υπάρχει ευαισθησία, κνησμός, καύσος, πόνος ή και αίμα.

Πώς γίνεται η διάγνωση της HPV λοίμωξης (κονδυλωμάτων);

Η κλινική εξέταση (με τον απαραίτητο έλεγχο όλης της γεννητικής περιοχής) εντοπίζει τις επίπεδες ή εξωφυτικές βλάβες των κονδυλωμάτων που έχουν το χρώμα του δέρματος ή ένα απαλό ροζ χρώμα, με τη χαρακτηριστική ανθοκραμβοειδή μορφή. Η κλινική εξέταση μπορεί να συμπληρωθεί και με τη λήψη κυτταρολογικής εξέτασης (PAP- τεστ πρωκτού) σε άτομα υψηλού κινδύνου.

Ο εργαστηριακός έλεγχος γίνεται με την πρωκτοσκόπηση (η οποία με μεγέθυνση και τη χρήση ειδικών χρωστικών ανακαλύπτει τη δυσπλασία σε αρχικό στάδιο).

Ποια είναι η θεραπεία της HPV λοίμωξης (κονδυλωμάτων);

Ειδικό αντιϊκό φάρμακο για τον ιό HPV δεν υπάρχει.

Σκοπός της θεραπείας

Στόχος της θεραπείας είναι η αφαίρεση-καταστροφή των βλαβών που προκαλεί η HPV λοίμωξη, η οποία φαίνεται ότι ελαττώνει αλλά δεν εξαφανίζει και δε μηδενίζει τη μεταδοτικότητα.

Η θεραπεία έχει σκοπό την αντιμετώπιση των κλινικών βλαβών, έτσι ώστε να επιτευχθούν μεγάλα χρονικά διαστήματα ελεύθερα νόσου. Απαιτείται στενή παρακολούθηση κυρίως το πρώτο τρίμηνο με εξάμηνο, όπου είναι και περισσότερο συχνές οι υποτροπές.

Θεραπεία

Οι φαρμακευτικές μέθοδοι μπορεί να εφαρμοστούν είτε από τον ίδιο τον ασθενή είτε από τον γιατρό. Χωρίζονται σε εκείνες που επιδρούν άμεσα και καταστρέφουν τις βλάβες ( ποδοφυλλίνη, 5-φθοριοουρακίλη, διχλωρο και τριχλωροοξεικό οξύ) και σε εκείνες που αυξάνουν την τοπική ανοσία (ιμικιμόδη, ιντερφερόνη).

Οι χειρουργικές μέθοδοι (χειρουργική αφαίρεση, καταστροφή με Laser, Argon Plasma Coagulation, ηλεκτροκαυτηρίαση, υπέρυθρη φωτοπηξία) είναι θεραπείες αφαίρεσης ή καταστροφής των βλαβών.

Κύριες ενδείξεις εφαρμογής των χειρουργικών μεθόδων είναι η αποτυχία της φαρμακευτικής αγωγής, η υποψία προκαρκινωματωδών βλαβών και η ύπαρξη πολλών ή βλαβών μεγαλύτερων του 1τετρ. εκ.

Όλες οι θεραπείες έχουν ευρέα ποσοστά επιτυχίας (από 30-40% έως 80-90%) και ποσοστά υποτροπής 30-50% σε 6 μήνες με 1 χρόνο

Μελλοντικές θεραπείες

Υπό έρευνα βρίσκεται η ανάπτυξη θεραπευτικών HPV εμβολίων.

Υπάρχει πρόληψη για την HPV λοίμωξη;

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος προστασίας είναι ο εμβολιασμός. Υπάρχουν 3 εμβόλια (διπλό, τετραπλό και9δύναμο), τα οποία συνδυάζουν διάφορους τύπους ιών και προφέρουν προστασία τόσο από τα κονδυλώματα όσο και από τον καρκίνο.

Συστήνεται όπως ο εμβολιασμός γίνεται σε θήλεα αλλά και άρρενα άτομα 9-26 ετών.

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Αιμορροΐδες

Τι είναι oι αιμορροΐδες;

Οι αιμορροΐδες είναι φλεβικά πλέγματα (μικρού μεγέθους αρτηρίες και
φλέβες με πολλές αρτηρίδιο-φλεβικές αναστομώσεις που δημιουργούν
αγγειακές μάζες), βρίσκονται φυσιολογικά στην περιοχή του πρωκτού και είναι απαραίτητες για τη σωστή λειτουργία των κενώσεων. Όταν όμως οι αιμορροΐδες ερεθίζονται, διογκώνονται, προπίπτουν και προκαλούν συμπτώματα, τότε χρησιμοποιούμε τον όρο
αιμορροϊδοπάθεια. Στην καθημερινότητα μας όταν λέμε έχω αιμορροΐδες, εννοούμε ότι έχω παθολογικές αιμορροΐδες.

Ποια είναι τα αίτια των αιμορροΐδων;

Εκτός από την κληρονομική προδιάθεση οι υπόλοιποι παράγοντες που προκαλούν συμπτώματα από τις αιμορροϊδες σχετίζονται με την αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης (δυσκοιλιότητα, βαριά εργασία, παρατεταμένη ορθοστασία, καθιστική ζωή, παχυσαρκία, εγκυμοσύνη, χρόνιος βήχας).

Τι συμπτώματα προκαλούν oι αιμορροΐδες;

Διόγκωση του πρωκτού με ή χωρίς πόνο, αίσθημα ατελούς αφόδευσης, αιμορραγία, έκκριση βλέννας, κνησμό και ερεθισμό αποτελούν τα κυριότερα συμπτώματα της αιμορροϊδοπάθειας. Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή γιατί πολλές φορές παρόμοια συμπτώματα, που αφορούν τη περιοχή του πρωκτού, αποδίδονται εσφαλμένα στις αιμορροϊδες.

Πώς γίνεται η διάγνωση των αιμορροϊδων;

Τα συμπτώματα, η σωστή - λεπτομερής κλινική εξέταση και ο ενδοσκοπικός έλεγχος θέτουν τη διάγνωση της αιμορροϊδοπάθειας και καθορίζουν τον βαθμό των αιμορροϊδων.

Ποια είναι η θεραπεία των αιμορροΐδων;

Σκοπός της Θεραπείας

Η μείωση της αιμάτωσης και η αφαίρεση ή συρρίκνωση των ιστών των αιμορροϊδων αποτελούν τους στόχους της θεραπείας.

Θεραπεία

Η συντηρητική θεραπεία αποσκοπεί κυρίως στη διόρθωση της δυσκοιλιότητας με ειδική διατροφή (πρόσληψη φυτικών ινών και παράλληλη κατανάλωση επαρκούς ποσότητας νερού με αποτέλεσμα κόπρανα κατηγορίας ΙΙΙ-ΙV στη κλίμακα Bristol Stool Score). Η ήπια σωματική άσκηση, τα λιπαντικά υπακτικά ή τα υπακτικά αύξησης του όγκου των κοπράνων, τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα, οι τοπικές αλοιφές και η χορήγηση φαρμάκων που βελτιώνουν την κυκλοφορία του αίματος βοηθούν στον έλεγχο των συμπτωμάτων.

Η χειρουργική θεραπεία μπορεί να γίνει με Ενδοσκοπικές ή Χειρουργικές μεθόδους με ή χωρίς νοσηλεία στο Νοσοκομείο. Οι νεότερες χειρουργικές τεχνικές (HAL-RAR με χρήση υπερήχων, Laser, ενδοσκοπική απολίνωση με χρήση ελαστικών δακτυλίων ή συρραπτικών συσκευών) γίνονται εσωτερικά, σε περιοχή που δεν υπάρχουν αισθητικές νευρικές ίνες έτσι ώστε οι μετεγχειρητικές ενοχλήσεις να είναι ελάχιστες. Σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις η κλασική χειρουργική αφαίρεση των αιμορροΐδων αποτελεί την ενδεδειγμένη μέθοδο.

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Ακράτεια κοπράνων

Τι είναι η ακράτεια κοπράνων;

Ακράτεια κοπράνων συμβαίνει όταν χάνεται η δυνατότητα ελέγχου των κενώσεων, με αποτέλεσμα την απώλεια του περιεχομένου του ορθού. Αν και είναι συχνότερη προϊούσης της ηλικίας ( αναφέρεται ότι το 30% των ατόμων που είναι μεγαλύτερο των 65 ετ. παρουσιάζει κάποια μορφή ακράτειας), η ακράτεια των κοπράνων δεν αποτελεί φυσιολογικό συστατικό της διαδικασίας γήρανσης.

Αρκετές φορές συνυπάρχει και απώλεια ούρων. Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις δεν υπάρχει καθόλου συναίσθηση, όταν συμβαίνει το επεισόδιο της ακράτειας.

Ποια είναι τα αίτια της ακράτειας κοπράνων;

Διαρροϊκά σύνδρομα, ΙΦΝΕ (ν. Crohn, ελκώδης κολίτιδα), λοιμώξεις,
δυσαπορρόφηση (κοιλιοκάκη) και η χρόνια δυσκοιλιότητα αποτελούν συνήθεις αιτίες ακράτειας στις οποίες η νευρομυϊκή λειτουργία του πρωκτού είναι φυσιολογική. Αντίθετα άλλα αίτια (όπως ο σακχαρώδης διαβήτης, η σκλήρυνση κατά πλάκας), μπορεί να μειώσουν την αισθητική αντίληψη.

Τραυματισμοί, χειρουργικές επεμβάσεις (όπως η διαστολή του δακτυλίου, η πλάγια έσω σφιγκτηροτομή, η αιμορροιδεκτομή, η εκτομή συριγγίου) προκαλούν βλάβη στην ακεραιότητα των σφιγκτήρων του πρωκτού.

Ο τοκετός μπορεί να προκαλέσει βλάβες στους μυς ή και στα νεύρα της περιοχής και αποτελεί ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ακράτεια.

Τι συμπτώματα έχει η ακράτεια κοπράνων;

Η ακούσια απώλεια του περιεχομένου του ορθού (αέρια, υγρά ή και στερεά κόπρανα) αποτελούν τα συμπτώματα της ακράτειας.

Έχει μεγάλη σημασία η διάκριση ανάμεσα στην επείγουσα ακράτεια (όταν υπάρχει απώλεια κοπράνων παρά την αίσθηση για αφόδευση και την προσπάθεια για τον έλεγχο της) και στην παθητική ακράτεια (όταν δεν υπάρχει η συναίσθηση της αφόδευσης πριν από το επεισόδιο της ακράτειας).

Πώς γίνεται η διάγνωση της ακράτειας κοπράνων;

Η διάγνωση γίνεται από το λεπτομερές ιστορικό (όπου γίνεται διερεύνηση αν υπάρχει κάποιο συστηματικό νόσημα ή τοπικό αίτιο), τη σωστή κλινική εξέταση (που περιλαμβάνει τη φυσική και τη δακτυλική εξέταση του πρωκτού με τον έλεγχο των αντανακλαστικών του) και τον εργαστηρικό έλεγχο (ορθοπρωκτική μανομετρία, μαγνητική τομογραφία, ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα και ενδοσκόπηση).

Επίσης πρέπει να γίνεται και αντικειμενοποίηση με τις κλίμακες (scores) ακράτειας που υπάρχουν.

Σκοπός των εξετάσεων είναι η ανάδειξη της ύπαρξης και του μεγέθους της βλάβης (νευρικής ή μυϊκής) που υπάρχει, από όπου καθορίζεται η μέθοδος αντιμετώπισης και ο βαθμός επιτυχίας της.

Ποια είναι η θεραπεία της ακράτειας κοπράνων;

Σκοπός της θεραπείας

Η ρύθμιση της σωστής εντερικής λειτουργίας, η αποκατάσταση των συγκεκριμένων ανατομικών-μυϊκών βλαβών (όπου υπάρχουν) και η επανεκπαίδευση του ασθενή για τη σωστή λειτουργία των αντανακλαστικών του πρωκτού αποτελούν τους στόχους των θεραπειών της ακράτειας των κοπράνων.

Θεραπεία

Η αρχική συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει χειρισμούς που ρυθμίζουν την εντερική λειτουργία.

Η σωστή διατροφή (αύξηση του όγκου των κοπράνων με φυτικές ίνες και υγρά) και η φαρμακευτική αγωγή (που δίνεται για τη σύσταση των κοπράνων και τη ρύθμιση της κινητικότητας και του τόνου των σφιγκτήρων) βελτιώνουν την ακράτεια στους μισούς ασθενείς.

Συνήθως αυτά συμπληρώνονται με ασκήσεις για την ενδυνάμωση του πυελικού εδάφους και του πρωκτού (ασκήσεις Kegel) και βιοανάδραση (biofeedback).

Αν τα αποτελέσματα αυτής της αρχικής συντηρητικής αγωγής δεν είναι ικανοποιητικά, τότε συστήνεται επεμβατική αντιμετώπιση με χειρουργικές μεθόδους (σφιγτηροπλαστική, οπισθία αποκατάσταση), με χρήση διαφόρων συσκευών (πρωκτικά ή κολπικά ενθέματα), με χρήση εμφυτευμάτων (περιπρωκτικοί διογκωτικοί παράγοντες), με ηλεκτρο- διέγερση, νευροτροποποίηση ή συνδυασμό τους.

Μελλοντικές θεραπείες

Έρευνες γίνονται για τη χρήση αναγεννητική θεραπειών με έγχυση βλαστοκυττάρων και τη διέγερση της περιοχής του πυελικού εδάφους με μαγνητικό συντονισμό (QRS PelviCenter)

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Ραγάδα πρωκτού

Τι είναι η ραγάδα πρωκτού;

Ραγάδα είναι η λύση (πληγή) της συνέχειας του δέρματος, που εμφανίζεται στον πρωκτό.

Η ραγάδα διακρίνεται σε οξεία και σε χρόνια (όταν τα συμπτώματα διαρκούν περισσότερο από 3 μήνες).

Ποια είναι τα αίτια που προκαλούν την ραγάδα;

Η συνηθέστερη αιτία της ραγάδας είναι ο τραυματισμός της περιοχής, συνήθως από δυσκοιλιότητα.

Σκληρά κόπρανα τραυματίζουν τον βλεννογόνο του πρωκτού με συνέπεια ο έντονος πόνος που δημιουργείται να προκαλεί σφίξιμο και σπασμό στους σφιγκτήρες του. Αυτό έχει σα συνέπεια την κακή αιμάτωση που δεν αφήνει την ραγάδα να επουλωθεί.

Άλλοι λόγοι όπως το υπερβολικό πλύσιμο με σαπούνι, το σκούπισμα με χαρτί, η διάρροια, η νόσος του Crohn, πιθανές εντερικές φλεγμονές, η μόλυνση με σύφιλη ή ο καρκίνος του πρωκτού αποτελούν λιγότερο συχνές αιτίες εμφάνισης της ραγάδας .

Τι συμπτώματα προκαλεί η ραγάδα;

Το χαρακτηριστικότερο σύμπτωμα είναι ο οξύς και ισχυρός πόνος στην περιοχή του πρωκτού.

Εμφανίζεται πολύ συχνά μόνο όταν κάποιος αφοδεύει ή καμιά ώρα μετά την αφόδευση, και διαρκεί από λεπτά έως και ώρες. Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος ώστε ο ασθενής φοβάται να προκαλέσει αφόδευση και παθαίνει δυσκοιλιότητα.

Επίσης μπορεί να υπάρχει και απώλεια αίματος ενώ ορισμένοι ασθενείς αναφέρουν τσούξιμο και κάψιμο στην περιοχή.

Πώς γίνεται διάγνωση της ραγάδας;

Το ιστορικό και η κλινική εξέταση θέτουν τη διάγνωση της ραγάδας. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρειάζεται να γίνει και ενδοσκοπικός έλεγχος (πρωκτοσκόπηση-ορθοσκόπηση)

Ποια είναι η θεραπεία της ραγάδας;

Σκοπός της θεραπείας

‘Όλες οι θεραπείες έχουν στόχο την κατάργηση του σπασμού του πρωκτού έτσι ώστε η καλύτερη αιμάτωση που θα επιτευχθεί να επουλώσει τη ραγάδα.

Θεραπεία

Η θεραπεία της ραγάδας διακρίνεται σε συντηρητική, επεμβατική και χειρουργική.

Η συντηρητική αντιμετώπιση περιλαμβάνει χειρισμούς ώστε τα να μην υπάρχει δυσκοιλιότητα (τα κόπρανα να είναι λίγο μαλακά- Bristol Stool Score 3-4, όχι περισσότερο από 5 λεπτά στην τουαλέτα) και να γίνεται σωστά η υγιεινή της περιοχής (όχι χαρτί και όχι σαπούνι), με παράλληλη χρήση εδρόλουτρων ( sitz baths). Το νερό που χρησιμοποιείται πρέπει να είναι χλιαρό προς ζεστό (θερμοκρασία σώματος ), ποτέ κρύο ή παγωμένο.

Η επεμβατική αντιμετώπιση γίνεται με την φαρμακευτική σφιγκτηροτομή, είτε με την χρήση αλοιφών (νιτρωδών , αναστολέων Ca++) είτε με έγχυση Botox είτε και με συνδυασμό τους.

Η χειρουργική αντιμετώπιση γίνεται όταν δεν υπάρξει θεραπεία με τις παραπάνω μεθόδους ή εάν η ραγάδα υποτροπιάζει συχνά. Η πλαγία έσω σφιγκτηροτομή, ο προωθητικός κρημνός, η επιβοηθητική χρήση laser είναι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται , μετά από την κατάργηση της διαστολής του δακτυλίου.

Μελλοντικές Θεραπείες

Η εφαρμογή αναγεννητικών παραγόντων (PRP-PRF) και η ηλεκτροδιέγερση- νευροτροποποίηση αποτελούν αντικείμενο ερευνών με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Συρίγγιο

Τι είναι το συρίγγιο;

Συρίγγιο είναι η επικοινωνία του εσωτερικού του πρωκτού με το δέρμα εξωτερικά. Η επικοινωνία αυτή (που ονομάζεται συριγγώδης πόρος) μπορεί να διέρχεται μέσα από τους σφιγκτήρες του πρωκτού.

Ποια είναι τα αίτια που προκαλούν το συρίγγιο;
Τα συρίγγια, τις περισσότερες φορές, είναι αποτέλεσμα χρόνιας φλεγμονής των αδένων που βρίσκονται στο εσωτερικό του πρωκτού. Συνήθως αυτή η φλεγμονή πρώτα δημιουργεί ένα απόστημα, το οποίο στη συνέχεια μπορεί να οδηγήσει σε συρίγγιο περίπου στο 80% των περιπτώσεων.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις στις οποίες συρίγγιο δημιουργείται εξαιτίας διαφόρων φλεγμονωδών παθήσεων (νόσος του Crohn), σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων, τραύματος, φυματίωσης, καρκίνου, κ.λπ.

Τι συμπτώματα προκαλεί το συρίγγιο;

Το πρωκτικό συρίγγιο συνήθως προκαλεί εκροή υγρού στην περιοχή του πρωκτού, με αποτέλεσμα να λερώνεται το εσώρουχο του ασθενή χωρίς να υπάρχει κένωση. Επίσης μπορεί να υπάρχει πόνος και οίδημα, αιμορραγία, πυρετός, αδυναμία ή και ερεθισμός του περιπρωκτικού δέρματος με κνησμό. Συχνά υπάρχουν εξάρσεις και υφέσεις

Όταν υπάρχει απόστημα τότε ξαφνικά, μέσα σε λίγες ημέρες, δημιουργείται μια διόγκωση στην περιοχή του πρωκτού που πονάει πολύ και συνήθως συνοδεύεται με πυρετό.

Πώς γίνεται η διάγνωση του συριγγίου;

Η κλινική εξέταση, το ιστορικό του ασθενούς, η επισκόπηση και η ψηλάφηση συνήθως επαρκούν για τη διάγνωση της νόσου. Σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται και ενδοσκοπικός έλεγχος (πρωκτοσκόπηση-ορθοσιγμοειδοσκόπηση) για να αποκλειστούν και άλλες παθήσεις.

Η MRI (μαγνητική τομογραφία) της περιπρωκτικής περιοχής και το ενδοπρωκτικό – ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα είναι απαραίτητα στις πιο πολύπλοκες περιπτώσεις για την χαρτογράφηση με λεπτομέρειες της πορείας του συριγγίου.

Ποια είναι η θεραπεία του συριγγίου;

Σκοπός της θεραπείας

Στόχος της θεραπείας είναι η ανεύρεση της επακριβούς πορείας του συριγγίου έτσι ώστε η χειρουργική επέμβαση να μην προκαλέσει τραυματισμό στους σφιγκτήρες μύες του πρωκτού με επακόλουθο την ακράτεια.

Θεραπεία

Στις απλές περιπτώσεις γίνεται διάνοιξη του συριγγίου (συριγγοτομή) το οποίο μετά αφήνεται να επουλωθεί.

Σε περιπτώσεις πιο δύσκολων συριγγίων, όταν δηλαδή η πορεία είναι περίπλοκη και διαπερνούν τους μυς του πρωκτού, χρειάζονται πιο εξειδικευμένες χειρουργικές τεχνικές. Η τοποθέτηση Seton, η δημιουργία κρημνού για την κάλυψη του έσω στομίου του συριγγίου, η εύρεση και διατομή του πόρου μεταξύ των σφιγκτήρων (επέμβαση LIFT), η χρήση βιντεοκάμερας για την άμεση διερεύνηση του πόρου και την καταστροφή του (τεχνική VAAFT) και τεχνικές καταστροφής του πόρου με laser είναι μερικές από αυτές.

Η χρήση της τεχνολογίας με ειδικά εργαλεία, η χρήση laser, η χρήση υπερήχων ή ραδιοσυχνοτήτων βοηθούν στην οριστική, ανώδυνη και αναίμακτη θεραπεία των συριγγίων.

Συνήθως η χειρουργική θεραπεία δεν χρειάζεται νοσηλεία και ο ασθενής εξέρχεται από την κλινική μετά από κάποιες ώρες σε 2-3 ώρες. ελάχιστη οικονομική επιβάρυνση και για τους ασφαλισμένους και για τους ανασφάλιστους ασθενείς.

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Γαστροοισοφαγική Παλινδρόμηση

Η άνοδος γαστρικού περιεχομένου στον οισοφάγο από τον στόμαχο λέγεται γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση (εν συντομία ΓΟΠΝ).

Το συχνότερο και τυπικό σύμπτωμα της ΓΟΠΝ είναι ο καύσος πίσω από το στέρνο. Είναι πολύ χαρακτηριστική ενόχληση για τον ασθενή που την περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια και την εντοπίζει ενίοτε στον τράχηλο, στον φάρυγγα σπανιότερα και στην πλάτη.

Εκλύεται σαν σύμπτωμα συνήθως μετά από μεγάλα λιπαρά γεύματα ιδίως αυτά που περιέχουν λιπαρά, σοκολατοειδή ή σφολιατοεδή και πικάντικα αλλά και μετά από κατανάλωση όξινων χυμών ή αλκοολούχων ποτών.

Συχνά απασχολεί στην νυχτερινή κατάκλιση των ασθενών προκαλώντας διαταραχές στον ύπνο και έγερση για ανακούφιση.

Η δυσφαγία δηλαδή η αίσθηση βάρους οπισθοστερνικά ή σφιξίματος και στάσης τροφής κατά την δίοδο της από τον στόμα προς τον στόμαχο είναι ένα σύμπτωμα συναγερμού και απαιτεί οπωσδήποτε διερεύνηση από γαστρεντερολόγο .

Συμπτωματολογία γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης

Οισοφαγικές εκδηλώσεις

• τυπική παλινδρόμηση
• θωρακικός πόνος από παλινδρόμηση

Ενδοσκοπικές αλλοιώσεις

• oισοφαγίτιδα
• στένωση
• οισοφάγος Barrett
• αδενοκαρκίνωμα οισοφάγου

Εξωοισοφαγικές εκδηλώσεις

Ισχυρή σχέση

• βήχας
• οπίσθια λαρυγγίτιδα
• άσθμα
• διάβρωση ούλων

Πιθανή σχέση

• φαρυγγίτιδα
• ιγμορίτιδα
• ιδιοπαθής πνευμονική ινώδη
• υποτροπιάζουσα μέση ωτίτιδα

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Ηωσινοφιλική οισοφαγίτιδα

Κλινικά χαρακτηρίζεται από δυσφαγία και ενσφήνωση βλωμού κυρίως σε νεαρούς άρρενες.

• Ιστορικό ατοπίας (αλλεργίας) ενισχύει την υποψία της διάγνωσης.
• Υπάρχουν χαρακτηριστικά ενδοσκοπικά ευρήματα στη γαστροσκόπηση.
• Στα παιδιά και στους ενήλικες σχετίζεται με δυσφαγία ενσφήνωση βλωμού και θωρακικό πόνο που δεν σχετίζεται με την κατάποση.
• Συχνά συνυπάρχει με γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και τίθεται υψηλή κλινική υποψία για ηωσινοφιλική οισοφαγίτιδα όταν δεν υπάρχει κλινική ανταπόκριση των συμπτωμάτων ειδικά σε νεαρούς άντρες.
• Η θεραπεία συνίσταται σε λήψη ανταγωνιστών αντλίας πρωτονίων, δίαιτα αποκλεισμού και τοπικά στεροειδή.

Η εμπειρική δίαιτα αποκλεισμού περιλαμβάνει 6 τροφές: γάλα αγελάδος, αυγό, σόγια, φιστίκια, ψάρι και θαλασσινά τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες.

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Πρόληψη καρκίνου παχέος εντέρου

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου είναι ένας πολύ συχνός κακοήθης όγκος που αναπτύσσεται στην εσωτερική επιφάνεια του παχέος εντέρου. Η πιθανότητα ενός ατόμου στις δυτικές κοινωνίες να αναπτύξει στη διάρκεια της ζωής του καρκίνο του παχέος εντέρου είναι 5-6% και το 1/3 από αυτά τα άτομα θα πεθάνει από τη νόσο.

Σχεδόν όλοι οι καρκίνοι του παχέος εντέρου δημιουργούνται από καλοήθεις όγκους που προβάλλουν μέσα στο έντερο, τους πολύποδες.

Ευτυχώς όμως ένα μικρό ποσοστό από αυτούς τους πολύποδες (υπολογίζεται σε 10%) εξελίσσεται σε καρκίνο, μέσα από μια μακρά διαδικασία που διαρκεί περίπου δέκα χρόνια.

Σε αρχικά στάδια ο καρκίνος του παχέος εντέρου δεν εμφανίζει συνήθως συμπτώματα. Ο ασθενής όμως πρέπει να συμβουλευθεί τον γιατρό του αν εμφανίσει αίμα στα κόπρανα, αλλαγή στις κενώσεις (διάρροια, δυσκοιλιότητα ή αλλαγή στη σύσταση ή το σχήμα των κοπράνων), πόνο στη κοιλιά, φούσκωμα, αίσθημα ότι το έντερο δεν αδειάζει πλήρως μετά την αφόδευση, απώλεια βάρους, επίμονη κόπωση, αναιμία. Τα παραπάνω συμπτώματα δεν σχετίζονται απαραίτητα με καρκίνο του παχέος εντέρου.

Διάφοροι παράγοντες (περιβαλλοντικοί και γενετικοί ) επιδρούν ώστε να αναπτυχθεί ο καρκίνος του παχέος εντέρου. Τον καρκίνο του παχέος εντέρου μπορούμε να τον προλάβουμε επηρεάζοντας θετικά τους επιβαρυντικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες (αυξάνοντας την πρόσληψη φρούτων, λαχανικών και γαλακτοκομικών, αποφεύγοντας τη μεγάλη κατανάλωση κόκκινου κρέατος και ζωικών λιπών, αποφεύγοντας τη παχυσαρκία, αυξάνοντας τη σωματική άσκηση και διακόπτοντας το κάπνισμα). Επίσης μπορούμε πλέον να κάνουμε τη διάγνωση σε πρώιμο, θεραπεύσιμο στάδιο του καρκίνου κάνοντας check-up (δηλ. πριν από την ανάπτυξη συμπτωμάτων ή ακόμα και στην προκαρκινική φάση των πολυπόδων, που μπορούν να αφαιρεθούν και να μη δημιουργηθεί καρκίνος).

Η δοκιμασία ανίχνευσης αιμοσφαιρίνης στα κόπρανα, η ορθοσιγμοειδοσκόπηση, ο συνδυασμός ανίχνευσης αιμοσφαιρίνης στα κόπρανα και ορθοσιγμοειδοσκόπησης, ο ακτινολογικός έλεγχος με βαριούχο υποκλυσμό και η κολονοσκόπηση αποτελούν μεθόδους πρώιμης διάγνωσης και πρόληψης του καρκίνου του παχέος εντέρου. Διάφορες νέες εξετάσεις (εξέταση κοπράνων για γενετικές ανωμαλίες που σχετίζονται με τον καρκίνο του παχέος εντέρου, και ένας τύπος αξονικής τομογραφίας που λέγεται εικονική κολονοσκόπηση) βρίσκονται σε στάδιο αξιολόγησης.

Η κολονοσκόπηση αποτελεί την εξέταση αναφοράς (Gold Standard) για την πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου. Είναι μια ασφαλής εξέταση που γίνεται μετά από καθαρισμό του εντέρου, με χορήγηση ελαφράς καταστολής και αναλγησίας (μέθη). Εξετάζεται όλο το παχύ έντερο, με λεπτό, εύκαμπτο σωλήνα που εισάγεται από τον πρωκτικό δακτύλιο ανώδυνα και έχει στην άκρη του μια κάμερα με φως και επιτρέπει στο γιατρό σας να προβάλλει εικόνες μέσα από το εσωτερικό του παχέος εντέρου σας σε μια οθόνη σε πραγματικό χρόνο.

Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, εάν βρεθεί κάποια ύποπτη βλάβη υπάρχει η δυνατότητα λήψης δειγμάτων (βιοψίας) για ιστολογική εξέταση. Επίσης, εάν βρεθεί ένας πολύποδας με χαρακτηριστικά που τον κάνουν εξαιρέσιμο, μπορεί να αφαιρεθεί την ίδια στιγμή από τον γιατρό που κάνει την εξέταση.

Με την κολονοσκόπηση βρίσκονται οι περισσότεροι μικροί πολύποδες και σχεδόν όλοι οι μεγάλοι πολύποδες και οι καρκίνοι.

Η κολονοσκόπηση είναι η μοναδική αποτελεσματική διαγνωστική και θεραπευτική εξέταση του παχέος εντέρου. Προληπτική Κολονοσκόπηση συστήνεται σε άτομα υψηλού κινδύνου ανεξάρτητα από την ηλικία τους (σε αυτά τα άτομα η πρόληψη πρέπει να ξεκινάει σε μικρότερη ηλικία και να είναι πιο συχνή).

Άτομα Υψηλού Κινδύνου

Άτομα με οικογενειακό ιστορικό πολυπόδων ή καρκίνου παχέος (άτομα με ένα ή περισσότερους πρώτου βαθμού συγγενείς -πατέρα, μητέρα, αδελφό, αδελφή ή παιδί- με καρκίνο ή αδενωματώδεις πολύποδες) πρέπει να ξεκινούν τον προληπτικό έλεγχο στα 40 ή 10 χρόνια νωρίτερα από τη διάγνωση στην οικογένεια (ότι έρχεται πρώτο). Ο έλεγχος πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε 5 χρόνια.

Άτομα με οικογενειακό ιστορικό οικογενούς αδενωματώδους πολυποδίασης και άτομα με οικογενειακό ιστορικό κληρονομικού, μη πολυποδιασικού καρκίνου παχέος εντέρου έχουν ανάγκη από γενετικό έλεγχο για να διαπιστωθεί εάν φέρουν παθολογικά γονίδια, που οδηγούν σε ανάπτυξη πολλών πολυπόδων και καρκίνου παχέος εντέρου σε μικρή ηλικία. Αυτά τα άτομα έχουν ανάγκη από συχνό ενδοσκοπικό έλεγχο ξεκινώντας από μικρή ηλικία (εφηβεία ).

Σε άτομα με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο (ελκώδη κολίτιδα ή Crohn κολίτιδα) απαιτείται κολονοσκόπηση με λήψη βιοψιών ανά ένα ή δύο χρόνια, ξεκινώντας από την οκταετία μετά την έναρξη της φλεγμονής επί προσβολής όλου του εντέρου ή μετά τη δεκαπενταετία επί προσβολής του ορθού και σιγμοειδούς.

Η προληπτική Κολονοσκόπηση για έλεγχο για πολύποδες ή καρκίνο παχέος εντέρου συστήνεται να γίνεται σε άτομα ηλικίας 50 ετών ή μεγαλύτερα, χωρίς ιδιαίτερους επιβαρυντικούς παράγοντες (και χωρίς συμπτώματα). Εάν η κολονοσκόπηση είναι φυσιολογική, επανέλεγχος γίνεται σε 5-10 χρόνια. Εάν στην εξέταση υπάρξουν ευρήματα, επανέλεγχος γίνεται πιο σύντομα ανάλογα με τα ευρήματα (δηλ. συνδυασμό μακροσκοπικών και ιστολογικών ευρημάτων) που κυμαίνεται από 3 μήνες έως 10 χρόνια.

Γράφουν οι
Ιωάννης Γ. Καλλιακμάνης Μ.D., Ph.D Γαστρεντερολόγος – Ενδοσκόπος
Χρήστος Ι. Δημόπουλος M.D., Ph.D, Χειρουργός, εξειδικευμένος στις παθήσεις παχέος εντέρου και πρωκτού

Ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (ΙΦΝΕ)

Οι ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσοι του εντέρου (ΙΦΝΕ) είναι χρόνια νοσήματα αγνώστου αιτιολογίας που εμφανίζουν τα τελευταία χρόνια αύξηση στο δυτικό κόσμο. Χωρίζονται κυρίως σε δύο μεγάλες κατηγορίες, τη νόσο Crohn και την ελκώδη κολίτιδα, ενώ ένα μικρό ποσοστό από τους ασθενείς αυτούς εμφανίζει αδιευκρίνιστη κολίτιδα.

Τα νοσήματα αυτά συνήθως εκδηλώνονται με κοιλιακό πόνο και διάρροιες που μπορεί να έχουν πρόσμιξη αίματος και βλέννης και διαρκούν για περισσότερο από τέσσερις εβδομάδες. Κάποιες φορές όμως η κλινική εικόνα μπορεί να μην είναι τόσο τυπική. Σε ασθενείς που παρουσιάζουν απώλεια βάρους, πυρετό που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από άλλη αιτία ή εκδηλώσεις από άλλα συστήματα όπως ρευματοπάθειες ή δερματολογικά νοσήματα μπορεί να υποκρύπτεται ιδιοπαθής φλεγμονώδης νόσος του εντέρου.

Παρότι η ακριβής αιτία των ΙΦΝΕ παραμένει αδιευκρίνιστη, περιβαλλοντικοί παράγοντες, με κυριότερο το κάπνισμα, έχουν συσχετιστεί με την εμφάνιση αυτών των νοσημάτων. Επίσης παράγοντες που σχετίζονται με το μικροβίωμα του εντέρου και γενετικοί παράγοντες έχουν εμπλακεί στην παθογένεση της νόσου.

Οριστική θεραπεία μέχρι σήμερα για τα νοσήματα αυτά δεν υπάρχει αλλά τα όπλα που διαθέτουμε για την αντιμετώπισή τους είναι αρκετά. Στόχοι της φαρμακευτικής αγωγής είναι να πετύχουμε μια φυσιολογική καθημερινότητα για τον ασθενή μας και αν είναι δυνατό να πετύχουμε πλήρη ύφεση της εντερικής φλεγμονής. Αυτό προφυλάσσει τους ασθενείς από τον κίνδυνο εμφάνισης κακοήθειας και τον κίνδυνο χειρουργείου.

Στην κλινική εξέλιξη των ΙΦΝΕ κεντρικό ρόλο έχει η έγκαιρη διάγνωση με τη διενέργεια κολονοσκόπησης, η οποία μας δίνει τη δυνατότητα να τα αντιμετωπίσουμε σε πρώιμο στάδιο και η στενή επαφή του ασθενή με τον θεράποντα ιατρό του που δίνει τη δυνατότητα έγκαιρης διάγνωσης και θεραπείας πιθανών υποτροπών τους. Όταν πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις οι στόχοι της θεραπείας είναι εφικτοί.

Γράφει ο
Λάζαρος- Δημήτριος Λαζαρίδης
Επιμελητής Γαστρεντερολογικής - Ηπατολογικής Κλινικής Metropolitan General
Επιστημονικός συνεργάτης HealthSpot